Είμαστε άξιοι της μοίρας μας και η παρακάτω ιστορία το επιβεβαιώνει: Πριν από μερικές ημέρες εθεάθη στο αεροδρόμιο των Σπάτων, ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής μαζί με τα παιδιά του.... Μόλις τον αντιλήφθηκε κόσμος που περίμενε να επιβιβαστεί, έτρεξαν καταπάνω του, και άρχισαν να τον φιλούν, να τον αγκαλιάζουν και να τον επευφημούν.
Και εγώ απορώ: Καλά εκείνοι που έχουν ωφεληθεί από την διακυβέρνηση Καραμανλή και ΝΔ και είδαν που λέει ο λόγος «το ονοματάκι τους σε ΦΕΚ». Οι υπόλοιποι «γιατί γελούν και χαίρονται πατέρα;». Πόσο όμηροι του μικροαστικού συμπλέγματός μας είμαστε τελικά; Πόσο οι εμμονές του παρελθόντος έχουν περάσει στο DNA μας, με αποτέλεσμα να ελπίζουμε ακόμη σε σωτήρες- πολιτικούς, αντί εξ αρχής να περιμένουμε κάποια πρόοδο από την πολιτική;
