Έτσι, θα λέγαμε πως υπάρχει μία άμεση συγγένεια με τις κινητοποιήσεις του 1995 και του 2003. Τότε είδαμε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους να κατεβαίνουν στους δρόμους, καθώς και πολλούς κλάδους ν’ απεργούν για τον ίδιο ακριβώς λόγο: την αντίθεσή τους στη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού με το ειδικό νομοσχέδιο του 1995, και με το γενικό νομοσχέδιο του 2003 αντίστοιχα. Το συνταξιοδοτικό πυροδοτεί πάντα μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις. Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για ένα στοιχείο που διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο τόσο στη σταθεροποίηση των όρων της μισθωτής εργασίας, όσο και στην ισχυροποίηση της συμμετοχής των συνδικάτων στους θεσμούς της μισθωτής εργασίας.
Η διάρκεια, η ένταση των διαδηλώσεων και ο αποκλεισμός αρκετών τομέων της οικονομικής ζωής καθιστούν τον ξεσηκωμό αυτόν άμεσα συγκρίσιμο με παλαιότερες έντονες κοινωνικές συγκρούσεις. Φέρνει στο νου τις βίαιες διαδηλώσεις του 1995 και του 1986, τόσο στη δυναμική της εξάπλωσής του, όσο και στην απήχηση που είχε στην κοινωνία.
Η τωρινή κινητοποίηση ξεκίνησε από τους μισθωτούς κι εξαπλώθηκε στη νεολαία, κυρίως στους μαθητές και σε πολύ μικρότερο βαθμό στους φοιτητές. Ωστόσο, το 1986 και το 1995, η δυναμική ήταν αντίστροφη: οι κινητοποιήσεις των μαθητών και των φοιτητών προηγήθηκαν του ξεσηκωμού των μισθωτών. Την άνοιξη του 2006 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υποχώρησε κι απέσυρε το νομοσχέδιο σχετικά με τη Σύμβαση Πρώτης Απασχόλησης (CPE), υπό το φόβο της μαζικής εμπλοκής των εργαζομένων σε μία σύγκρουση που αφορούσε κυρίως τους φοιτητές και τον κόσμο της εκπαίδευσης. Ο ρόλος που διαδραμάτισε το ενιαίο μέτωπο των συνδικαλιστικών οργανώσεων ήταν καίριος, τόσο στην κινητοποίηση ενάντια στη Σύμβαση Πρώτης Απασχόλησης, όσο και σ’ εκείνη του 2009 ενάντια στην κρίση.
Τέλος, αν και ο πρόσφατος ξεσηκωμός πυροδοτήθηκε από την αντίθεση στη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, ταυτόχρονα εξέφρασε τη γενικότερη απόρριψη μίας πολιτικής, αυτής του Σαρκοζί. Το πολιτικό περιεχόμενο των σημερινών κινητοποιήσεων είναι πολύ πιο σαφές και χειροπιαστό, ακόμη κι από εκείνο του 2003, όταν ο Ζ. Σιράκ εξελέγη λόγω της εναντίωσης της συντριπτικής πλειοψηφίας της γαλλικής κοινωνίας στον Ζ. Μ. Λεπέν.
Η σημερινή, όμως, πολιτική κρίση έχει πάρει αδιαμφισβήτητα μεγαλύτερες διαστάσεις, δικαιολογώντας τις σχετικές αναφορές στον Μάη του ’68. Η κρίση αυτή είναι αποτέλεσμα της απονομιμοποίησης της πολιτικής εξουσίας που ήρθε στην επιφάνεια με δύο κυρίως γεγονότα: την υπόθεση «Μπετανκούρ» και το πρόβλημα των Ρομά, ένα πρόβλημα κατασκευασμένο από την κυβέρνηση. Το δεύτερο ερμηνεύθηκε ως μία σκανδαλώδης προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από την υπόθεση Μπετανκούρ.
Επιπλέον, να επισημανθεί πως ο ξεσηκωμός εντάσσεται σε μία ευρύτερη αντίδραση, που ξεκίνησε την άνοιξη του 2009 με τις πολύ σημαντικές κινητοποιήσεις ενάντια στην κρίση. Όλα αυτά δημιούργησαν ένα βαθύ αίσθημα αδικίας. Έχει επικρατήσει πια η εικόνα μίας εξουσίας που κυβερνά προς όφελος των επιχειρήσεων και η οποία ζητάει πάντα από τους ίδιους να θυσιαστούν. Εξάλλου, σ’ αυτή τη συγκυρία, οι αντιφάσεις της προσωπικότητας του Σαρκοζί αποκαλύφθηκαν: από τη μία εμφανίζεται να ρητορεύει ως υπερασπιστής της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών και από την άλλη ως ο «Πρόεδρος των πλουσίων», όπως λένε οι συγγραφείς Μισέλ και Μονίκ Πινσόν [στο ομώνυμο βιβλίο τους].
aristerovima.gr
