Στο Βέλγιο, οι διαφωνίες μεταξύ γαλλόφωνων και
ολλανδόφωνων κομμάτων έχουν αποκλείσει το σχηματισμό κυβέρνησης,
σπάζοντας κάθε προηγούμενο παγκόσμιο ρεκόρ ακυβερνησίας. Παρότι, όμως,
έχουν περάσει εννέα μήνες από τις εκλογές, η απουσία κυβέρνησης έχει
πάψει προ πολλού να απασχολεί τους κατοίκους της χώρας.
«Πρόκειται για μία κυβερνητική κρίση χωρίς θεατές», λέει ο καθηγητής
Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Γκεντ, Καρλ Ντεβό. Σε έναν
κόσμο αναταραχής, όμως, το γεγονός ότι μία από τις αρχαιότερες
δημοκρατίες του κόσμου μπορεί να λειτουργεί χωρίς κυβέρνηση δεν θα
έπρεπε να περνά απαρατήρητο. Το Βέλγιο ανέλαβε, άλλωστε, την προεδρία
της Ευρωπαϊκής Ένωσης πέρσι με υπηρεσιακή κυβέρνηση, ενώ η υπηρεσιακή
αυτή κυβέρνηση παρουσίασε προϋπολογισμό, έστειλε αεροσκάφη να
βομβαρδίσουν τη Λιβύη και πραγματοποίησε επιτυχημένες εκδόσεις κρατικών
ομολόγων. Μήπως λοιπόν η απουσία κυβέρνησης θα ήταν ωφέλιμη και για
άλλες χώρες, εκτός του Βελγίου;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η
απουσία κυβέρνησης περιορίζει τις δαπάνες. «Μία επίπτωση είναι ότι το
κόστος των κρατικών δαπανών έχει υποχωρήσει σημαντικά. Παρότι περίμενα
να υπάρξουν επιπτώσεις στην επενδυτική εμπιστοσύνη, αυτές δεν
εμφανίσθηκαν», λέει ο Φιλίπ Λεντέντ, οικονομολόγος της επενδυτικής ING.
Αν
και το δημόσιο χρέος του Βελγίου είναι πάνω από το μέσο όρο της
ευρωζώνης, η έλλειψη κυβέρνησης εμπόδισε την επιβολή μέτρων λιτότητας,
σαν αυτά που επιβλήθηκαν σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης.
Η
δύναμη της συνήθειας είναι αυτή που εγγυάται την ηρεμία στο βασίλειο των
11 εκατομμυρίων κατοίκων. Το Βέλγιο, όπως και η γειτονική Ολλανδία,
είναι συνηθισμένο σε υπηρεσιακές κυβερνήσεις. Η απλή αναλογική
υποχρεώνει τη σύναψη κυβερνητικών συμμαχιών, που απαιτούν συχνά πολύ
χρόνο και μακροσκελείς συνομιλίες. Την ίδια στιγμή, οι Βέλγοι
εμφανίζονται έτοιμοι να υπομείνουν για πολύ ακόμη, καθώς η παρούσα κρίση
έχει τις ρίζες της στη γλωσσική διαίρεση της χώρας μεταξύ Γαλλόφωνων
και Ολλανδόφωνων το 1962.
